Blog

W dobie kryzysu spowodowanego COVID-19, gdy pracodawcy starają się ratować stanowiska pracy w swoich zakładach, w dniu 31 marca 2020 r. w życie została wprowadzona nowa ustawa „Tarcza Antykryzysowa”, w której została uregulowana kwestia zmiany wymiaru czasu pracy. Pracodawca na trzy miesiące ma prawo obniżyć wymiar czasu pracy pracownika maksymalnie o 20 %, nie więcej niż do 0,5 etatu, przy czym wynagrodzenie to nie może być niższe niż minimalne wynagrodzenie za pracę ustalane z uwzględnieniem wymiaru czasu pracy pracownika przed jego obniżeniem.

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Pracownikom, którym został zmieniony wymiar czasu pracy, podstawę wymiaru zasiłku należy obliczyć biorąc pod uwagę okres, w którym zaczął obowiązywać nowy wymiar czasu pracy. Wynagrodzenie będące podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, w tym chorobowe, podlega pomniejszeniu o część składkową, którą finansuje ubezpieczony (łącznie 13,71 proc.).

Podstawa wymiaru zasiłku nie ulegnie zmianie, gdy pracownik jest na ciągłym zwolnieniu lekarskim, zasiłku opiekuńczym, bądź macierzyńskim, nawet jeżeli w trakcie został zmieniony wymiar etatu.

WAŻNE!

Podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, gdy pracownik przebywa stale na zwolnieniu lekarskim – bez dnia przerwy.

Jeżeli zaś, po zmianie wymiaru etatu, pracownik nabędzie prawo do innego rodzaju zasiłku, np. jeżeli wystąpi przynajmniej 1-dniowa przerwa w niezdolności do pracy, może to być dzień wolny, lub jeżeli pracownik otrzyma prawo do innego rodzaju zasiłku, wówczas podstawę wymiaru zasiłku należy obliczyć według nowej stawki wynagrodzenia (czyli pomniejszonej proporcjonalnie do obniżonego wymiaru czasu pracy). Jeżeli zmiana etatu nastąpiła w miesiącu powstania niezdolności do pracy lub w okresie 12 miesięcy poprzedzających tę niezdolność, podstawę wymiaru zasiłku stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy.

PRZYKŁAD:

Karolina B. do dnia 1 grudnia 2019 r. była zatrudniona na 1/4 etatu, a od dnia 2 grudnia 2019 r. na pełen etat. W dniu 25 kwietnia 2020 r. stała się niezdolna do pracy z powodu wypadku w drodze do pracy. Podstawę wymiaru świadczenia chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie ustalone za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia po zmianie wymiaru czasu pracy, czyli od stycznia do marca 2020 r. Takie świadczenie zostanie wypłacone bez okresu wyczekiwania.

Zatem, w przypadku jeżeli pracownik jest niezdolny do pracy od początku miesiąca (od pierwszego dnia) i od tego dnia nastąpiła zmiana wymiaru czasu pracy, do postawy wymiaru zasiłku należy przyjąć wynagrodzenie dla nowego wymiaru czasu pracy po uzupełnieniu, a nie z 12 miesięcy poprzedzających niezdolność do pracy.

PRZYKŁAD:

Małgorzata K. stała się niezdolna do pracy od dnia 19 kwietnia 2020 r. Do dnia 10 kwietnia 2020 r. pracownica była zatrudniona na 1/5 etatu, a od dnia 11 kwietnia 2020 r. na 3/4 etatu. Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie przysługujące po zmianie wymiaru czasu pracy, tj. za okres od dnia 11 kwietnia 2020 r. do dnia 18 kwietnia 2020 r., po uzupełnieniu do kwoty, jaką pracownik otrzymałby, gdyby pracował cały miesiąc.

Zatem, jeżeli niezdolność do pracy trwa już przez pewien okres czasu i w jej trakcie nastąpiła zmiana wymiaru etatu, wówczas zmiana nie ma wpływu na ustaloną podstawę wymiaru świadczenia chorobowego.

PRZYKŁAD:

Amelia D. zatrudniona od dnia 9 stycznia 2012 r., dostarczyła zwolnienie lekarskie na okres od dnia 15 kwietnia 2020 r. do dnia 2 maja 2020 r. Do dnia 30 kwietnia 2020 r. pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy, a od dnia 1 maja 2020 r. na 1/2 etatu. Ustalając podstawę wymiaru świadczenia chorobowego za cały okres, należy przyjąć wynagrodzenie za okres od kwietnia 2019 r. do marca 2020 r., czyli przed zmianą wymiaru czasu pracy.